طنز نامه ممد و داود

اقا سلام بعد مدتها مدید ممد اقا پیداش شده اخه راسش سیستمم نفته وب نمیگردونه...

                                                شدم با چت اسیر و مبتلایش /   شبا پیغام می دادم از برایش
                                                به من می گفت هیجده ساله هستم /  تو اسمت را بگو، من هاله هستم
                                                بگفتم اسم من هم هست فرهاد /  ز دست عاشقی صد داد و بیداد
                                                 بگفت هاله ز موهای کمندش /  کمان ِابرو و قد بلندش
                                              بگفت چشمان من خیلی فریباست /  ز صورت هم نگو البته زیباست
                                                     ندیده عاشق زارش شدم من /  اسیرش گشته بیمارش شدم من
                                         ز بس هرشب به او چت می نمودم /  به او من کم کم عادت می نمودم
                                                 در او دیدم تمام آرزوهام /  که باشد همسر و امید فردام
                                             برای دیدنش بی تاب بودم /  زفکرش بی خور و بی خواب بودم
                                              به خود گفتم که وقت آن رسیده /  که بینم چهره ی آن نور دیده
                                                 به او گفتم که قصدم دیدن توست /  زمان دیدن و بوییدن توست
                                             ز رویارویی ام او طفره می رفت /  هراسان بود او از دیدنم سخت
                                               خلاصه راضی اش کردم به اجبار /  گرفتم روز بعدش وقت دیدار
                                               رسید از راه، وقت و روز موعود /  زدم از خانه بیرون اندکی زود
                                               چو دیدم چهره اش قلبم فرو ریخت /  توگویی اژدهایی بر من آویخت
                                                   به جای هاله ی ناز و فریبا /  بدیدم زشت رویی بود آنجا
                                                    ندیدم من اثر از قد رعنا /  کمان ِابرو و چشم فریبا
                                                 مسن تر بود او از مادر من /  بشد صد خاک عالم بر سر من
                                          ز ترس و وحشتم از هوش رفتم /  از آن ماتم کده مدهوش رفتم
                                      به خود چون آمدم، دیدم که او نیست /  دگر آن هاله ی بی چشم و رو نیست
                                       به خود لعنت فرستادم که دیگر /  نیابم با چت از بهر خود همسر
                                                بگفتم سرگذشتم را به «جاوید» /  به شعر آورد او هم آنچه بشنید
                                                 که تا گیرند از آن درس عبرت /  سرانجامی ندارد قصّه ی چت

منبع چشمه هر کلمه که جاری شود از نطق و بیان، کام زبان، اسم خداوند عظیم است که از لطف کرم داده به هر نوع بشر عقل و هنر قوت ادراک، دو ابرو دو گوش و دو بصر عارض مانند قمر سرو قد موی کمر کاسه سرمد نظر هوش و برد دوش و بنا گوش و لب نوش و خط عنبر ریحان دو صف لشگر مژگان، دهان پسته خندان ز لب لعل بدخشان ز صنعش شده منظوم چنان گوهر دندان که یکی پیش خردمند بود به هزاران درو مرجان. عجب گردن مینا وقد قامت رعنا وخط طره گیسو وگره در گره زلف معنبر که فزون است به رنگ از شب یلدا وزهی خالق یکتا که از آن است هویدا همه اشیاء جمیع همه لولو لالا یاقوت و عقیق یمن و لعل بدخشان چه در دشت و بیابان چه در بحر عیان،گوهرشان همه لولو شهوار کسی کو که تماشا بکند حکمت اسرار خدا را، لا مکانی ست که موجود شد ازامر وی این گنبد دوار و نه افلاک و مه ومهر پر انوار و بروج و قمر و شمس که باشند: گهی تند و گهی کند و گهی گرم و گهی سرد و گهی و روز فزون است گهی شب آیا چنان خالق بی مثل و نظیر است که از قدرت خود خلق نمود این دو جهان را چه دنیا و چه عقبا وچه جن وبشر و آدم و حوا چه جبریل،چه میکائیل و عیسی ،چه موسی که کرم کرد ز لطفش به یکی محیی اموات به یک نور تجلا و دگر معجز ثعبان از آن است همه چرخ معلا وسماوات و حجابات مقامات و کرامات چه لاهوت و چه ناسوت ، در این جا شده مبهوت جمیع رسل و آدمی و جن و پری گبر و مسلمان ودگر حوری و غلمان قلم کردم.

"آن شنیدم که یکی مرد دهاتی هوس دیدن تهران سرش افتاد وپس از مدت بسیار مدیدی و تقلای شدیدی به کف آورد زر و سیمی و رو کرد به تهران خوش و خندان و غزلخوان ز سر شوق و شعف گرم تماشای عمارات شد و کرد به هر کوی گذر ها و به هر سوی نظرها وبه تحسین و تعجب نگران گشته به هر کوچه و بازار و خیابان و دکانی.

در خیابان به بنائی که بسی مرتفع و عالی و زیبا و نکو بود و مجلل نظر افکند و شد از دیدن آن خرم و خرسند و بزد یک دو سه لبخند و جلو آمد ومشغول تماشا شد و یک مرتبه افتاد دو چشمش به آسانسور ولی البته نبود آدم دل ساده که آن چیست؟ برای چه شده ساخته یا بهر چه کار است؟ فقط کرد بسویش نظرو چشم بدان دوخت زمانی.

ناگهان دید زنی پیر جلو آمد و آورد بر آن دگمه پهلوی آسانسور به سر انگشت فشاری و به یکباره چراغی بدرخشید و دری وا شد و پیدا شد از آن پشت اتاقی و زن پیر وزبون داخل آن گشت و درش نیز فروبست. دهاتی که همانطور به آن صحنه جالب نگران بود ز نو دید دگر باره همان در به همان جای زهم وا شد واین مرتبه یک خانم زیبا و پری چهره برون آمد از آن. مردک بیچاره به یکباره گرفتار تعجب شد و حیرت چو به رخسار زن تازه جوان خیره شد و دید که در چهره اش از پیری و زشتی ابداً نیست نشانی.

پیش خود گفت : که ما در توی ده اینهمه افسانه جادوگری و سحر شنیدیم ولی هیچ ندیدیم به چشم خودمان همچه فسونکاری و جادو که در این شهر نمایند و بدین سان به سهولت سر یک ربع زنی پیر مبدل به زن تازه جوانی شود افسوس کزین پیش نبودم من درویش از این کار خبر دار که آرم زن فرتوت و سیه چرده خود نیز به همراه در اینجا که شود باز جوان آن زن بیچاره و من هم سر پیری برم از دیدن او لذت و با او به ده خویش چو برگردم وزین واقعه یابند خبر اهل ده ما، همه ده را بگذارند که در شهر بیارند زن خویش چو دانند به شهر است اتاقی که درونش چو رود پیر زنی زشت، برون آید از آن خانم زیبای جوانی"

بله خاطره بر میگرده به دو سه ماه پیش که بنده با دو دستگاه انسان فربه قصد تشرف به مشهد داشتم

چشمتون روز های بعد رو نبینه یعنی خدا نصیب گرگ بیابون نکنه اول از همه تو هواپیما کمربند ایمنی سایز شکم نامبردگان نبوده و مجبور شدیم با نخ ببندیمشون ، بعد هم کمر بند من باز نشد که مجبور به اعمال زور شدیم خلاصه به مشهد رسیدیم و سقوط خوفناکی داشتیم و بعد هم راهی هتل هلال بی ستار شدیم اول از همه ممدآمریکایی و مهدی تپل شروع به غارت و چپاول محتویات یخچال فرموده و در یک چشم بر هم زدن محتویات یخچال را به هیچ تبدیل کردند ، آخه من میخوام بدونم آدمیزاد شکلات صبحونه را با نوشابه میخوره من موندم به خدا

بگذریم

ساعت 3 بامداد از خواب پاشدم دیدم نامبردگان در بستر تشریف ندارند با ترس لرز از فرار مغز ها به کوچه رهسپار شده تا اونا رو پیدا کنم گفتم حنما توی حرمند ولی هنوز چند قدمی نرفته بودم که دیدم یه جیگرکی فقط بازه اون موقع شب پیش خودم گفتم این دیگه چه آدم احمقیه آخه آدمیزاد این موقع جیگر میخواد چیکار ، برام سئوال شد ببینم اون آدمای احمق کی هستند دیدم به به ممد آمریکایی و مهدی دارن جیگرها رو میبلعند و هی هم روش نوشابه میخورن ، گفتم آخه خدااااااااااا این دیگه چه طرز انسان آفریدنه؟

یه روزهم اونا رفته بودن همبرگری هر کدوم 9 تا همبرگر خورده بودن تا دیگه صاحب دربه در اونجا تسلیم شده و از اونا خواهش کرده که دیگه برند خونشون حالا شما خودتون قضاوت کنین این زیارت بوده ما رفتیم؟

ادامه دارد