طنز نامه ممد و داود

                                                شدم با چت اسیر و مبتلایش /   شبا پیغام می دادم از برایش
                                                به من می گفت هیجده ساله هستم /  تو اسمت را بگو، من هاله هستم
                                                بگفتم اسم من هم هست فرهاد /  ز دست عاشقی صد داد و بیداد
                                                 بگفت هاله ز موهای کمندش /  کمان ِابرو و قد بلندش
                                              بگفت چشمان من خیلی فریباست /  ز صورت هم نگو البته زیباست
                                                     ندیده عاشق زارش شدم من /  اسیرش گشته بیمارش شدم من
                                         ز بس هرشب به او چت می نمودم /  به او من کم کم عادت می نمودم
                                                 در او دیدم تمام آرزوهام /  که باشد همسر و امید فردام
                                             برای دیدنش بی تاب بودم /  زفکرش بی خور و بی خواب بودم
                                              به خود گفتم که وقت آن رسیده /  که بینم چهره ی آن نور دیده
                                                 به او گفتم که قصدم دیدن توست /  زمان دیدن و بوییدن توست
                                             ز رویارویی ام او طفره می رفت /  هراسان بود او از دیدنم سخت
                                               خلاصه راضی اش کردم به اجبار /  گرفتم روز بعدش وقت دیدار
                                               رسید از راه، وقت و روز موعود /  زدم از خانه بیرون اندکی زود
                                               چو دیدم چهره اش قلبم فرو ریخت /  توگویی اژدهایی بر من آویخت
                                                   به جای هاله ی ناز و فریبا /  بدیدم زشت رویی بود آنجا
                                                    ندیدم من اثر از قد رعنا /  کمان ِابرو و چشم فریبا
                                                 مسن تر بود او از مادر من /  بشد صد خاک عالم بر سر من
                                          ز ترس و وحشتم از هوش رفتم /  از آن ماتم کده مدهوش رفتم
                                      به خود چون آمدم، دیدم که او نیست /  دگر آن هاله ی بی چشم و رو نیست
                                       به خود لعنت فرستادم که دیگر /  نیابم با چت از بهر خود همسر
                                                بگفتم سرگذشتم را به «جاوید» /  به شعر آورد او هم آنچه بشنید
                                                 که تا گیرند از آن درس عبرت /  سرانجامی ندارد قصّه ی چت